Ile razem dróg przebytych?

Ile ścieżek przedeptanych

Ile deszczów, ile śniegów

wiszących nad latarniami

Oczy twe jak piękne świece,

a w sercu źródło promienia

więc ja chciałbym twoje serce

ocalić od zapomnienia

Marek Grechuta: „Ocalić od zapomnienia”

 

            Nie pozwólmy zgasnąć wspomnieniu...tych dni do utraty sił, tych chwil do utraty tchu, tych godzin wspólnych dążeń, które sprzyjały tworzeniu wielkich dzieł, utworów mających ponadczasowy wymiar. W chwilach listopadowej zadumy wiele razy staramy się przywołać
w myślach i pamięci tych wszystkich, których słowa utworów poetyckich, piosenek zapadły nam głęboko w serce, a wspaniała muzyka wciąż jeszcze rozbrzmiewa. Oni pozostaną na zawsze
w „zielonych ogrodach” słowa, muzyki, piosenki. Ta radość, którą nam nieśli gdy dla nas pisali, grali, śpiewali ciągle obfituje w nowe doznania. Toteż aby czerpać nieustannie z ich wspaniałego dorobku musimy dążyć do tego, by wszystko, co tworzyli „ocalić od zapomnienia”.

            Zespół Wokalny „Cztery Pory Roku” chcąc dać wyraz szczególnego uznania dla artystów, autorów tekstów jeszcze nie tak dawno słuchanych, oglądanych, a którzy już odeszli  przygotował na ich cześć koncert- w niedzielę-19 listopada o godz. 16-tej w  sali widowiskowej MGOK Oleszyce. Koncert poprzez swoją formę miał dotrzeć do serc i wrażliwości wszystkich jego uczestników i pokazać wielkość, piękno, klimat, interpretację wybranych utworów oraz jak bardzo  kariera wykonawców była  niejednokrotnie związana  z ich  osobowością  . Na wspomnienie zasługuje ogromna liczba wspaniałych artystów toteż wybór nie był łatwy.

            W czasie koncertu jako pierwszy został przywołany Zbigniew Wodecki w utworach „Zacznij od Bacha” i „Opowiadaj mi”. Osoba szczególnie tego wielkiego i nieodżałowanego artysty, a także wielu innych stała się inspiracją do napisania przez Panią Krystynę Czerwiec pięknego, chwytającego mocno za serce wiersza pt. „Los na zakręcie” będącego zarazem swoistym epitafium na cześć tych ważnych, ulubionych artystów. Pani Krystyna przypomniała również fragment piosenki „Czas ołowiu” o znaczącej wymowie i wzruszających słowach. W klimacie podobnych doznań zaprezentował także swoje wiersze Pan Zdzisław Polak w utworach pt. „Tęsknota” i „Po drugiej stronie”.

            Wśród poetów- w szczególności autorów tekstów na specjalne wyróżnienie zasługuje Agnieszka Osiecka. Jej utwory to wielki ładunek emocjonalny, ogrom wrażliwości, znajomości życia. W czasie koncertu Zespół „ Cztery Pory Roku” przypomniał utwór autorstwa A. Osieckiej „Uciekaj moje serce” oraz jej wiersz „Boli mnie serce” który zaprezentowała Pani Weronika Sokół. Artysta wielkiego formatu godny wyróżnienia to również Marek Grechuta. Wykonywane przez niego piosenki są prawdziwymi perłami poetyckimi, a wśród nich „Nie dokazuj miła”, „Ocalić od zapomnienia” zaśpiewane przez Zespół. Do grona wielkich, nieocenionych dołączył także Wojciech Młynarski. Z jego skarbca dobrych rad i pięknych tekstów wybrano fragmenty utworu „Jeszcze
w zielone gramy” oraz piosenkę „Nie ma jak u mamy”. Wioletta Willas - nieoszlifowany diament polskiej piosenki została przypomniana w bardzo wzruszającym utworze „List do matki”. Postać Anny Jantar, która odeszła w rozkwicie swojej kariery przywołała piosenka „Dłoń”

i „Cygańska jesień”. Nie można było także nie wspomnieć Ireny Jarockiej w równie subtelnej jak ona sama piosence „Kawiarenki”. Artysta, dla którego „ jednego serca” za mało, by określić jego wielkość

-Czesław Niemen był autorem, kompozytorem i wykonawcą wielu utworów o ponadczasowej wymowie. Na koncert zostały wybrane takie jego wielkie przeboje jak: „Pod papugami” i „Dziwny jest ten świat”.

            Do grona wspaniałych, bardzo wrażliwych autorów tekstów poetyckich i piosenek należy zaliczyć Jonasza Koftę. Większość jego utworów skłania do refleksji nad życiem, wprawia w  uznanie nad formą jak chociażby „Do łezki łezka” czy „Idź swoją drogą” zaśpiewane przez Zespół. Na koncert wybrano także wiersz J. Kofty pt. „Warto marzyć” w interpretacji Wiktorii Babiarz.

            Krzysztof Klenczon - kolejna wielka osobowość polskiej piosenki - droga życia i kariery tragicznie przerwana, a mógł napisać i skomponować jeszcze tak wiele pięknych utworów jak np. „Port” wyśpiewany podczas koncertu. Wspaniała Anna German zachwycałaby jeszcze długo swoim pięknym głosem gdyby nie ten nieszczęśliwy „Człowieczy los”. Piosenka „Mały książę” przypomniała z kolei  gwiazdę polskiego  big-beatu Kasię Sobczyk. „W perły zmienić deszcz”-taką piękną piosenkę mógł skomponować tylko Mirek Breguła z zespołu Universe- ten, jeden z wielu tak wrażliwych jego  utworów. Ostatni, który znalazł się w gronie wybranych to Rysiek Riedel i piosenka na jego cześć „Do kołyski - jak na deszczu łza”.

            Dopełnieniem muzycznych wrażeń był piękny, liryczny utwór „Libertango” z dużym patosem wykonany przez Mateusza Piliszko - akordeon i Wojciecha Sosnowskiego - skrzypce.

            Na koncercie poświęconym artystom, którzy odeszli nie sposób nie wspomnieć twórców słynnego kabaretu „Dudek”. W kunsztownej interpretacji i z dużą dozą humoru dokonał tego Mateusz Mędroń w monologu „Zakład pogrzebowy”.

            Podczas koncertu ważnym punktem programu był taniec. W myśl „ocalić od zapomnienia” należało również pokazać piękno polskiego tańca i jego ważną rolę w kulturze narodowej. Grupa  „Dzieci Oleszyc” w barwnych strojach i wspaniałej choreografii zatańczyła poloneza, natomiast równie pięknego kujawiaka zaprezentowała grupa taneczna „Czerwone korale” pod kierownictwem Pani Moniki Jezuit.

            Taniec wniósł wiele ekspresji i  ubogacił ten fragment koncertu. Wrażenia podkreślił dodatkowo podniosły, liryczny w swojej wymowie wiersz C.K.Norwida pt. „Moja piosnka” we wzruszającej, poetyckiej interpretacji Gabriela Gryniewicza.

            Koncert „Nie pozwólmy zgasnąć wspomnieniu” dostarczył jego licznym  uczestnikom wiele miłych poetycko- refleksyjnych wrażeń przy muzyce w wykonaniu zespołu instrumentalnego
w składzie: Bartłomiej Maziarz - organy, Marian Kowalski – gitara, Wojciech Sosnowski - skrzypce, Mateusz Piliszko - akordeon, Dawid Dukacz – gitara, a także w  piosenkach śpiewanych przez Zespół Wokalny „Cztery Pory Roku”.

                       

Słuchaj, to jest zwyczajne świństwo

Tak się nie mówi „do widzenia”

Nie można wyjść ot,tak

W połowie snu i w pół marzenia

Jeszcze wiruje Twoja płyta

Jeszcze się Tobą ekran pali

Pod zimnym światłem gwiazd

jak ciężko żyć tym,co zostali...

„Czas ołowiu”- „Budka suflera”

 

Galeria zdjęć

Autor tekstu: Alicja Franus