2018-05-09     Grzegorza, Karoliny, Karola     "Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - trwać w błędzie." Cyceron    
Strona główna / Historia i tradycje













Historia i tradycje

Rejon dzisiejszych Oleszyc wraz z okolicą do końca X w. związany był z pograniczem polsko - ruskim. Oleszyce jako wieś wymieniane są od XV wieku Z tego okresu zachował się w znacznej mierze XVI-wieczny lokacyjny układ przestrzenny wraz z blokowym układem zabudowy, którego rdzeniem jest rynek staromiejski z ratuszem pośrodku. Historia tej ziemi do końca XVI w. związana była z dziejami księstwa przemyskiego a później z ziemią i województwem bełskim.

Ratusz w latach 80-tych

Pierwotnie Oleszyce nazywały się Hieronimów, na cześć fundatora Hieronima Sieniawskiego. Miasto należało do znanych rodzin szlacheckich i magnackich, m.in.: Sieniawskich, Ramszów, Czartoryskich , Potockich i Sapiehów.Oleszyce od połowy XV w. były w posiadaniu rodziny Ramszów. W 1498r. Oleszyce znalazły się w zasięgu najazdu Tatarów. Wieś uległa zniszczeniu, większość domów oraz drewniany kościół spłonęła.
Do rozwoju Oleszyc przyczynili się: Stanisław, Jan, Helena, Piotr Ramszowie. Po bezpotomnej śmierci tego ostatniego majątek Ramszów przyznany został skarbowi królewskiemu. Przed 1564 rokiem w dzierżawie majątek ten przejął Mikołaj Malachowski, czy też Małachowski. Jak długo utrzymywał się w posiadaniu Oleszyce trudno ustalić. 30 sierpnia 1570r. Oleszyce należały do Hieronima Sieniawskiego syna Mikołaja herbu „Leliwa”, wojewody ruskiego, od 1576r. starosty halickiego i kołomyjskiego.W 1576 r. wydał on dokument podnoszący tę wieś do rangi miasta. Dokument lokacyjny wysłany przez H. Sieniawskiego został potwierdzony 26 lutego 1578r. w Warszawie przez króla Stefana Batorego. By przyśpieszyć rozwój gospodarczy ustanowiono jarmarki 2 razy w roku na Zielone Świątki i św. Łucję, oraz targi tygodniowe w każdy piątek, także zwolniono mieszkańców na 12 lat od podatków szorowych i targowych. Miasto przybrało miejski charakter - rynek, ratusz, ulice otoczone wałami ziemnymi i drewnianymi umocnieniami. Mieszkańców cechowało duże zróżnicowanie pod względem narodowościowym (ludność polska, ruska, żydowska). Zajęciem ludności było rolnictwo, rzemiosło, i częściowo handel. Z rzemieślników znani byli: kowale, bednarze, szewcy, kuśnierze.

Ratusz widok od strony północnej

Na terenie Oleszyc w XVII i XVIII w. występowały także zakłady o przemysłowo - handlowym charakterze: młyny, browary, gorzelnie, karczmy. W 1725 r. Sieniawscy rozpoczęli budowę nowego pałacu. Prace przy budowie pałacu zostały na pewien czas przerwane z powodu śmierci Adama Mikołaja Sieniawskiego. Od 18 lutego 1726r. Oleszyce przeszły na jego córkę Zofię, wówczas żonę Stanisława Denhaffa - hetmana polnego Wielkiego Księstwa Litewskiego. Zofia Denhoffowa w 1931 wyszła powtórnie za mąż za Augusta Aleksandra Czartoryskiego wojewodę ruskiego. W 1744r. August Czartoryski otrzymał od króla Augusta III Sasa przywilej zezwalający na wprowadzenie targów w czwartek i niedzielę. Z rejestru ludzi z 1799r. wynika, że w Oleszycach było 340 domów- w tym 28 murowanych, zamieszkałych przez 1745 mieszkańców w tym 1197 chrześcijan i 547 żydów. W latach 1703 - 1714 Oleszyce dotknięte zostały przez nieurodzaje, grabieże, susze, morowe powietrze, zarazy na bydło i ludzi. Prawdziwą tragedią dla miasta były pożary w 1710 i 1719r. oraz 12 kwietnia 1726r. W wyniku I rozbioru Polski Oleszyce weszły w skład monarchii austriackiej. Pod względem administracyjnym należały do cyrkułu żółkiewskiego, a od 1867r. do starostwa powiatowego w Cieszanowie.
W I połowie XIX w. miasto z rąk Czartoryskich przeszło w posiadanie Zamojskich. W 1837 r. ordynatowa Zamojska podzieliła klucz oleszycki na 3 części: Cewków z przyległościami otrzymał gen. Władysław Zamojski, Stare Sioło - Jadwiga z Zamojskich Leonowa Sapieżyna, Oleszyce - Celestyna z Zamojskich Tytusowa Działyńska. Po niej majętność oleszycką odziedziczyła jej córka Anna Potocka. W latach 70-tych XIX w. Potoccy sprzedali Oleszyce w obce ręce. W II połowie XIX w. Oleszyce liczyły 2286 mieszkańców. Odkupiła je Elżbieta z Potulickich Władysława Sapieżyna żona księcia Leona Sapiehy. w ten sposób Oleszyce i Stare Sioło znalazły się w posiadaniu rodu Sapiehów aż do 1939r. Szybszy rozwój Oleszyc nastąpił po roku 1884 dzięki budowie linii kolejowej Jarosław - Krystynopol. Jednak już w 1901 roku, miasteczko zniszczył wielki pożar, który przyczynił się do jego upadku i w konsekwencji do utraty praw miejskich w 1915 roku. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 Oleszyce weszły w skład powiatu lubaczowskiego. 8 września 1939r. 18 bombowców dokonało nalotu miasta a 12 września 1939r. Niemcy bez walki zajęli Oleszyce. W dniach 15-17 września doszło do bitwy pod Oleszycami między oddziałami hitlerowskimi a 21 Dywizją Piechoty Górskiej dowodzonej przez gen. Józefa Kustronia. 17 września poległ w walce ten bohaterski dowódca. Oleszyce znalazły się pod okupacją niemiecką.
W czasie kampanii wrześniowej 15-16 września 1939 roku, w dniach w rejonie Oleszyc i Starego Dzikowa ciężkie walki z VIII Korpusem Niemieckim toczyła osłaniająca odwrót Armii „Kraków” 21 Dywizja Piechoty Górskiej. 16 września dywizja została częściowo rozbita, a jej dowódca generał Józef Kustroń poległ. 21 czerwca 1941r. wojska niemieckie wkroczyły ponownie do Oleszyc. W tym to czasie spalony został pałac księcia Józefa Sapiehy. Po wkroczeniu 22 lipca 1944r. wojsk niemieckich samoloty hitlerowskie zbombardowały miasto, spłonęło 38 domów, byli zabici i ranni. Oleszyce zostały wyzwolone 23-24 lipca 1944r. Rozpoczął się okres rozwoju Oleszyc w Polsce Ludowej. Do dziś z zamku wybudowanego przez Sieniawskich w XVII w., zachowały się pozostałości bastionowego założenia obronnego i XIX-wiecznego parku krajobrazowego. 

Zamek przed zniszczeniem (obecnie pozostały tylko fundamenty)

Do początku lat czterdziestych XX wieku na terenie gminy zamieszkiwała ludność trzech narodowości: polskiej, żydowskiej i ruskiej, o czym świadczą liczne cmentarze:

  • w Oleszycach - cmentarze komunalny (katolicki), przycerkiewny, żydowski i wojenny,
  • w Starych Oleszycach, Starych Oleszycach Woli i Borchowie - grekokatolicki,
  • w Nowej Grobli i Futorach - wojenny,
  • w Suchej Woli - grekokatolicki i choleryczny. 

Historyczne osoby związane z Oleszycami:

     * Anna z Działyńskich - Potocka

Ruiny zabudowań dworskich przed zniszczeniem lata 80

Zachowany jest również element kompozycji przestrzennej miasta lokacyjnego układ: Rynek - Zamek, rozdzielone rzeką Przerwą. 

  
Oleszyce odzyskały prawa miejskie w 1989 roku                     Ratusz dziś 
 


 

 

      Dane Urzędu
      Władze Gminy
      Referaty Urzędu
      Herb i Sztandar
      Rada Miejska
      Komisje Stałe Rady
      Sołectwa Gminy
      Dokumenty do pobrania
      Podatki i opłaty lokalne
      Petycje




Oleszyce
  © Wszelkie prawa zastrzeżone - Interaktywna Polska Sp. z o.o.